Fysische Geografie
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
Fysische geografie is het deel van de geografie dat zich richt op de studie van natuurlijke processen en verschijnselen op aarde die het landschap vormen en hebben gevormd.
Omschrijving
Fysische geografie bestudeert de interactie tussen de mens en het milieu, met een focus op de fysische aspecten zoals hydrogeomorfologische processen, recente geologische evoluties en klimaatvariabiliteit. Het vakgebied analyseert hoe fysische elementen van de aarde met elkaar interageren en hoe deze natuurlijke processen het landschap beïnvloeden. Het omvat deelgebieden zoals geomorfologie (studie van landvormen), hydrologie (studie van water) en klimatologie (studie van klimaat). Fysische geografie maakt gebruik van kennis uit andere wetenschappen zoals geologie, biologie en bodemkunde. De inzichten uit de fysische geografie zijn relevant voor onder andere civiele techniek en ruimtelijke ordening.
Relevantie voor de Bouw en Civiele Techniek
Kennis van fysische geografie is cruciaal in sectoren zoals civiele techniek, stedenbouw en ruimtelijke ordening. Het helpt bij het begrijpen van onder andere bodemdaling door waterbeheer, een directe bedreiging voor bouw en infrastructuur. Fysisch geografen werken samen met bijvoorbeeld civiel ingenieurs aan vraagstukken zoals dijkversterking en het beheer van watersystemen. Ook bij kustbeheer en het begrijpen van de dynamiek van delta's en estuaria is fysische geografie van belang voor de bouw van bijvoorbeeld dijken en bruggen. De studie van de bodem, een onderdeel van de aardwetenschappen waar fysische geografie mee samenhangt, is essentieel voor weg- en waterbouwkundige toepassingen. Begrip van processen zoals inklinken, waarbij grond door ontwatering dichter wordt en kan leiden tot verzakking van gebouwen en schade aan wegen, valt binnen het toepassingsgebied van fysische geografie.
Gebruikte bronnen: